تحلیل مسیر اثر هوش معنوی و هوش اخلاقی بر خودشکوفایی و رضایت از زندگی در سالمندان شهر اصفهان

هدف از این پژوهش، تعیین اثر هوش معنوی و هوش اخلاقی بر خودشکوفایی و رضایت از زندگی در سالمندان شهر اصفهان براساس الگوی معادلات ساختاری بود. روش این پژوهش از نوع همبستگی بود. جامعه آماری شامل کلیه 128581 نفر سالمندان شهر اصفهان در سال 1392 بود که حداقل 60 سال داشتند. از این جامعه 100 نفر (44 زن و 56 مرد)، با روش نمونه گیری تصادفی چندمرحله ای از 8 نقطه شهر اصفهان انتخاب شدند. داده های پژوهش به کمک پرسشنامه های خودشکوفایی (مزلو، 1977)، شاخص رضایت از زندگی سالمندان (lsi، نوگارتن و هوایرست، 1998)، هوش معنوی (کینگ، 2008) و هوش اخلاقی (لنیک و کیل، 2005) جمع آوری گردید. تجزیه و تحلیل آماری با استفاده از نرم افزار آماری spss-19 انجام گرفت. ضرایب آلفا و نیز برازش الگوی پیشنهادی با داده ها رضایت بخش بودند. نتایج تحلیل مسیر نشان داد که در الگوی به دست آمده، اثر هوش اخلاقی بر خودشکوفایی و رضایت از زندگی معنادار است (001/0>p)، ولی اثر هوش معنوی بر این دو متغیر معنادار نبود.